کتاب چهار رساله، همان‌طور که از نامش پیداست، چهار رساله از رساله‌های افلاطون را شامل می‌شود؛ این رساله‌ها عبارتند از: «منون»، «فدروس»، «ته‌تتوس» و «هیپیاس بزرگ». رویکرد افلاطون در این رساله‌ها، همانند دیگر آثار او، به این ترتیب است که در آنها سقراط به عنوان نقش اصلی و اساسی با اشخاص مختلف به‌ویژه سوفسطاییان مدعی به مباحثه می‌پردازد و اصلی‌ترین هدف او این است که به مدعیان بفهماند که هیچ نمی‌دانند.
موضوع رساله «منون» فضیلت است اما در این رساله افلاطون تعریفی از فضیلت ارائه نمی‌دهد و فقط به منون می‌فهماند که چیزی نمی‌داند. موضوع اصلی در رساله دوم آیین سخنوری و عشق است. در خصوص عشق در رساله ضیافت هم مباحث زیادی مطرح می‌شود. افلاطون در این رساله از عشق تعریفی خاص ارائه می‌دهد. در رساله «ته‌تتوس»، موضوع اصلی دانش است که به طور مفصل مورد بحث واقع می‌شود. نکته جالب توجه در این رساله این است که سقراط خود را مانند قابله می‌انگارد که به زنان در زاییدن کمک می‌کند، با این تفاوت که سقراط به مردان کمک می‌کند تا فکری زاینده داشته باشند و بتوانند این کودک متولدشده از ذهن را پرورش دهند. رساله هیپیاس مربوط به بحث در خصوص زیبایی است که از رسالات دوره اول افلاطون به حساب می‌آید. افلاطون به مخاطب خود یعنی هیپیاس که از سوفسطاییان است می‌فهماند این مفهوم را که تا این حد بدیهی فرض نموده هیچ از آن نمی‌داند. نکته جالب در این رساله این است که افلاطون کسب ثروت را از طریق بحث‌های سوفسطاییان به ریشخند میگیرد و این سبک از درآمد و زندگی را کاملا بی‌ارزش و مورد تمسخر تلقی می‌کند.
