در جای‌جای «شمال» نفرت و انزجارلویی فردینان سلین را از هیتلر و جنایت‌های او را  می‌بینیم، با این حال همواره به او نسبت فاشیست‌بودن داده‌اند. برای او فرقی نمی‌کند که فرانسوی‌ها جنگ را آغاز کرده‌اند یا آلمان‌ها، او از نفس جنگ منزجر است. «شمال» آخرین کتاب چاپ‌شده سلین سه‌سال قبل از مرگش است و با اینکه در انتهای کتاب نوشته که ادامه دارد، هرگز نتوانست روایت‌های خود را به پایان برساند هرچند که برای نویسنده‌ای انتشار کتابی چون «سفر به انتهای شب» کافی است، «مرگ قسطی» و «دسته دلقک‌ها» و «قصر به قصر» و «شمال» به کنار. سلین در «شمال» به شکل تکامل‌یافته‌تری موضع‌گیری‌های خود را در برابر جنگ بیان می‌کند. او با نگاهی آنارشیستی و در عین حال عصبانی روایت می‌کند تا جایی‌که در بسیاری از قسمت‌های کتاب از اصل داستان خارج می‌شود و به بیان صریح عصبانیت خود می‌پردازد. او در مقابل اومانیسم مطرح آن سال‌ها موضعی جدی و عقلانیت مدرن بشری را به سخره می‌گیرد، شخصیت‌های او به شکل منزجرکننده‌ای منفی هستند. اکثر آنها از بیماری یا نقص عضو رنج می‌برند. چه زمانی‌که در بادن بادن هستند که به‌گونه‌ای پناهگاه آلمانی‌های ثروتمند بوده، چه زمانی‌که به گرونوالد نزد دوستش هاراس می‌رود و چه زمانی‌که در شمالند. همه کسانی که با او، لی‌لی همسرش و لاویگ، بازیگری که با او آشنا شدند و آنها را همراهی کرد، برخورد می‌کنند، به‌گونه‌ای جاسوس نازی‌ها از آب درمی‌آیند. ویرانه‌های برلین جنگ‌زده و قحطی و فرار همیشگی به‌روشنی تم اصلی «شمال» را می‌سازد. آنها همه‌جا مورد تفتیش قرار می‌گیرند و وسایلشان دزدیده می‌شود و این برای سلینی که نه در کشور خودش فرانسه جایگاهی دارد و نه در آلمانی که به‌خاطر مواضع ضدیهود به آن نزدیک شده، بسیار دردآور است. سلین در روایت «شمال» بسیار عمیق و فرامرزی می‌اندیشد. او بارهاوبارها به اسطوره‌ها اشاره می‌کند و به‌دنبال یک قانون کلی در همه تاریخ است و نه در برهه زمانی خاص. روایت او فقط شامل آلمانی‌ها یا فرانسوی‌ها نیست. در انتهای کتاب پس از آن‌همه ماجرا که در شمال برای او اتفاق می‌افتد و او همه آنها را با روایتی سریع و شتابزده تعریف می‌کند یکباره آرام می‌گیرد گویی روح عصیانگر سلین که پیوسته ناسزا می‌گوید، اعتراض می‌کند و فریاد سر می‌دهد به‌یکباره دچار بغضی فروخورده می‌شود؛ بغضی که شاید در ظاهر به‌خاطر پاستور، یکی از شخصیت‌های شمال باشد اما معنای عمیق‌تری در پس خود دارد. پاستور کسی است که زندانی اس.‌اس‌ها شده است. سلین سعی می‌کرد او را آزاد کند اما آنها به سراغش آمدند: «کلید می‌خواست... خودم را به‌تندی تکان دادم... سرانجام آن را پیدا کردم و دادم به یالمار به خود گفتم شاید می‌خواهد دوباره به زنجیرش بکشد اما چنین نکرد... پاستور همچنان کلاه حصیری بزرگ با توری روی آن را به‌سر داشت... سپس کلید و دستبند‌ و زنجیر را در جیب خود گذاشت و چون لباس‌هایش ژنده بود و پر از سوراخ بی‌شک هرسه را یکجا از دست می‌داد. به هنگام رفتن با آهنگی اطمینان‌بخش گفت: به اینها نیازی ندارد... و اندکی پس از آن افزود: بدون اینها هم می‌آید... » و این پایان «شمالِ» سلین است که در ورای تمام شورها، هیجان‌ها، فریاد و دردها یک‌چیز را به آرامی نجوا می‌کند؛ اسارت بشری در برابر دیکتاتورها.