اگرچه فلاسفه گذشته در زمینه تعلیم و تربیت آثارى داشتهاند، اما فلسفه تعلیم و تربیت به مفهوم رایج آن، تنها در این قرن از محبوبیت برخوردار بوده است. در سالهاى اخیر، این رشته براى تثبیت خود، به عنوان بخش مهمى از تربیت معلم، که غالبا تنها یک بخش از دروس اصلى تعلیم و تربیت را شامل مىشود، مشکلات بسیارى داشته است. به بیان دیگر، بهرهگیرى از اندیشهها و تحلیلهاى فلسفى در تعلیم و تربیت، با انتقادات فراوانى از درون و برون این رشته مواجه بوده است.
فلسفه بر وضوح، قصد، انتقاد و توجیه به عنوان ارزشهاى مهم براى مربیان تأکید دارد. متقنترین نمونه فلسفه تعلیم و تربیت از سوى جان دیویى و در عصر ما نیز از سوى پائولو فربر ـ کسى که به فلسفه تعلیم و تربیت به عنوان ابزارى براى بازسازى تجربیات انسان، مدارس و جامعه مىنگریست ـ ارائه شده است.
... براساس یکى از این تقسیم بندىها، فلسفه تعلیم و تربیت به عمومى و حرفهاى تقسیم مىشود. رویکردهاى دیگرى که در اینجا به آنها اشاره شده است عبارتند از: الهامبخش، دستورى و فرمایشى، تحقیقاتى و تحلیلى. و در پایان نویسنده شیوههایى از تدریس فلسفه تعلیم و تربیت را توضیح داده است ...
