با آغاز شدن دورانی جدید هنرها نیز دگرگون شدند. این دگرگونی خاسته از هوسی زودگذر نبود،‌ مبانی فلسفی و اجتماعی خود را داشت. شاعران به تدریج قالب‌های سنّتی قصیده، غزل، مثنوی و غیره را کنار گذاشتند. از وزن‌های عروضی نیز کم‌کم روی گردانیدند. مسأله، توانایی یا ناتوانی سرودن شعر در این قالب‌ها و وزن‌ها نیست. این دگرگونی‌های ظاهری پابه‌پای دگرگونی‌های عمیق دیگری صورت می‌گیرد.