يکى بود يکى نبود. سوا خدا هيچکه نبود. در قديم شخص ثروتمندى بود فقط يک‌دانه پسر داشت و چون خيلى علاقه به اين پسر داشت به نوکرها و غلامان دستور داده بود باغى که مقابل منزلش قرار گرفته بود در آن را باز نکنند و او را توى باغ نبرند. تا اينکه پسر يواش‌يواش بزرگ شد و هر روز به گردش و شکار مى‌رفت. از قضا روزى از در باغ عبور افتاد، به نوکر خودش گفت: 'اين باغ از کيست؟' نوکر دستپاچه شد و گفت باغ مال خودتان است.' پسر تعجب کرد که چرا در اين مدت از باغ خودشان ديدن نکرده.