قدم نهادن به عرصه فلسفه، روحی های زورخان های م یخواهد، از این رو که هرچه «ادعای » علم و حقیقت دارید باید پشت در بگذارید، سر خم کنید و وارد شوید. روح تفلسف با روحیه «قهرمانی » و سودای پیش افتادن و بر سکوی بالاتر قرار گرفتن چندان تناسبی ندارد، ولو این که چنین روحی های حتی در میان فلاسفه وجود داشته است و نمونه هایی از آن را در این کتاب نیز شاهد خواهید بود.
فلسفه عرصه تأمل و بازاندیشی است، عرصه مناقشات بی پایان است، عرصه خرد و استدلال است. فلسفیدن به راه رفتن روی آب م یماند، هیچ بنیان محکمی را نمی توان برای مشی خود فرض کرد، و جای تعجبی نیست که در این عرصه حتی مسلم ترین و مطمئن ترین بنیان ها، از نظر کسی که اهل تفلسف نیست، مانند حقیقت یا حتی عقلانیت، متزلزل می شوند. اگر این کتاب را خواندید و تنها چند «ایسم » به تعداد «ایسم هایی » که م یدانید اضافه شد و حس کردید در رقابت «ایسم »دانی از دیگران پیش افتاده اید، دقیقا بر خلاف روح تفلسف عمل کرده اید. «ایسم »دانی، فلسفه خوانی و تفلسف از یک جنس نیستند. متون فلسفی حاصل تفلسف فیلسوفان )حکم تدوستان( هستند، هما نگونه که سازمان ماحصل سازماندهی است و بنابراین دلیلی وجود ندارد که هر آن کس «مدیریت » می داند مدیر خوبی باشد، یا هر آن کس «سازمان » می خواند، سازما ندهنده زب د های باشد و یا حتی، هر آن کس که فلسفه م یخواند، فلسفیدن بداند. بی شک اگر در پی فلسف هخوانی باشید کتاب هایی به مراتب بهتر از این در دسترس شماست، اما اگر در پی تفلسف یا فلسفیدن باشید می توانید از مطالب این کتاب به عنوان الگویی از تفلسف اندیشمندان حوزه مدیریت استفاده کنید و شعله «حیرت » را- که همانا فلسفه با حیرت آغاز میشود- در خود شعله ور سازید.
