این کتاب مهم‌ترین موضوعات مطرح‌ شده در آثار هابرماس و نیز مهم‌ترین جنبه ‌های آن موضوعات را در بر می ‌گیرد. در فصل اول، دیدگاه هابرماس در برابر سایر نظریه ‌پردازان مکتب انتقادی بررسی می ‌شود. هابرماس به نسل دوم نظریه‌ پردازان انتقادی مکتب فرانکفورت تعلق دارد و در این فصل آثار وی در تقابل با نظریه ‌پردازان نسل اول این مکتب، علی‌الخصوص آدورنو و هورکهایمر، بررسی می ‌شود.

لاسه توماسن، نویسنده کتاب در فصل دوم، به معرفی نوشته ‌های هابرماس در باب حوزه عمومی می‌ پردازد و ایده استفاده عمومی از خرد  و باور هابرماس درباره این ایده را بررسی می ‌کند. فصل سوم کتاب بر نظریه کنش ارتباطی متمرکز است. در این فصل، ایده ‌های اصلی این نظریه بیان خواهند گشت. در فصل چهارم، نظریه اعتبار هابرماس، از جمله اعتبار هنجارهای اجتماعی تبیین می ‌شود. و این موضوع مشخص خواهد شد که هابرماس اعتبار را امری استدلالی در نظر می‌ گیرد. ایده مرکزی فصل پنجم این است که قانون هنگامی مشروعیت می ‌یابد که مخاطبان آن همان مولفانش باشند. بنابراین، ایده مرکزی همان خود مختاری یا خود قانون‌گذاری است، البته این امر باید عقلانی باشد و مشورت عنصر مرکزی آن دانسته شود. در فصل ششم موضوعاتی بررسی خواهند شد که از اواسط دهه ۱۹۹۰ به مرکز توجه هابرماس آمده ‌اند. نخستین مسئله به دولت ملت مربوط می‌ شود. موضوع دوم، نقش مذهب در جوامع معاصر است و نهایتا موضوع سوم چالش‌ های ناشی از تکنولوژی ‌های جدید ژنتیکی برای فهم ما از انسان خود مختار خواهد بود.