از یک منظر، مفهوم «سبک رهبری» را می ‌توان به سادگی تعریف کرد: روشی که رهبر در برخورد با کسانی که از او تبعیت می ‌کنند، اتخاذ می ‌کند. ناگفته پیداست که بر پایه این دیدگاه، باید بپذیریم که سبک «درست» و سبک «نادرست» وجود دارد. اولین پرسشی که به ذهن می ‌آید این است که منظور ما از «سبک» چیست؟ به‌ طور کلی در زمینه ‌هایی از این دست، سبک به عنوان شیوه رفتار و عمل معنی می‌ شود. اما رفتار، خود به اشکال گوناگون بروز می‌ کند. رفتار می‌ تواند عادات و ویژگی‌ هایی مانند به کارگیری صدا و لحن، آهنگ و بلندی صدا را شامل شود، و یا زبان بدن و حرکات بدن را در بر گیرد. می‌ تواند چیزهایی باشد که می‌ گوییم، گفتاری که است که می ‌تواند در نقطه‌ ای در طیف پرخاشگرانه- دلجویانه قرار گیرد. رفتار می‌ تواند نوع برخورد آرام و یا سراسیمه باشد.

اما رفتار از منظرگاهی عمیق‌تر، می‌تواند وفاداری باشد که از خود نشان می‌ دهیم، اعتمادی که بر جای می‌ گذاریم، تعهداتی که می ‌پذیریم و همچنین صداقت و راستی که مبنای رفتار با دیگران قرار می‌ دهیم. مجموعه رفتار‌های متفاوت ما، از دید دیگران به عنوان شیوه برخورد ما با آنها تلقی می ‌شود. اما موارد یادشده تنها لایه سطحی و روبنایی این پیچیدگی ‌هاست، زیرا چگونگی رفتار ما تنها به شرایط بستگی ندارد. رفتار از طریق بسیاری چیز‌های دیگر نیز تعیین می ‌شود، چیزهایی که روانشناسان و روانکاوان تمام عمر خود را صرف شناسایی و درک آنها می‌ کنند. رفتار پیامد کنش و واکنش متقابل دو جنبه ماست، سوی شناختی ما، شیوه تفکر و استدلال، و سوی عاطفی ما، چگونگی احساس ما. و پاسخ‌‌ های شناختی و عاطفی ما، خود آمیزشی از ماهیت (غریزه) و تربیت (تجربه) هستند. نوع رفتار ما بازتاب نیرومندی از شخصیت و صفات ماست، نتیجه فرایند‌ های غالبا ناخودآگاهی که در درون ما در جریانند.

یکی از آخرین متخصصانی که سعی در تعریف و توصیف رهبری داشته است، مانفرد کتس دوریس ، روانکاو و استاد در مؤسسه INSEAD در فرانسه است. او در کتابی تحت عنوان جذبه رهبر، اظهار می ‌کند که رهبری یک دارایی  است، «مجموعه ‌ای از ویژگی ‌ها- الگوی رفتاری و ویژگی ‌های شخصیتی- است که برخی افراد را در رسیدن به هدف تعیین ‌شده کارآمدتر و موفق ‌تر می ‌سازد.» اما رهبری فرایند  نیز هست، «تلاشی از جانب رهبر، از طریق بهره بردن از قدرت جایگاه (فعالیتی که مجموعه مهارت‌‌ های خاص خود را می ‌طلبد)، جهت تأثیرگذاری بر اعضای گروه و هدایت کردن فعالیت‌‌های آنها برای رسیدن به هدفی مشترک.» از آنجا که رهبری بدون پیرو و تابع بی معناست و همیشه باید عناصر محیطی را مد نظر قرار داد، کتس دوریس سبک رهبری را به عنوان نقطه تعامل بین سه چیز توصیف می ‌کند: صفات رهبران- ارزش ‌ها، نگرش ‌ها، باورها، جایگاه و تجربه آنها؛ صفات پیروان- ارزش‌ها، نگرش‌ها، باورها و انسجام آنها به عنوان یک گروه؛ و شرایط- ماهیت کار، عمر سازمان، ساختار و فرهنگ، حرفه مربوطه، و محیط گسترده‌تر اجتماعی- اقتصادی و سیاسی. اما همان طور که دوریس توضیح می ‌دهد: « سبک رهبری هر فرد- تلفیق نقش‌ های متفاوتی که او اتخاذ می ‌کند و نتیجه درهم تنیده ‌ای از فعل و انفعال عرصه درونی فرد و شایستگی‌هایی است که فرد در طول دوران زندگی خود آنها را پرورش می ‌دهد. «عرصه درونی» افراد، برآمده از نیاز‌های انگیزشی، صفات شخصیتی و خلق و خوی آنهاست. این ویژگی‌ های شخصیتی در قالب الگو‌های رفتاری خاصی خود را بروز می ‌دهند، که می ‌توانند شایستگی ‌‌های فردی، شناختی و اجتماعی نامیده شوند. به نظر دوریس «در هر شرایط مفروضی، مجموعه خاصی از شایستگی‌ ها به رهبری کارآمد کمک می‌ کنند. چالش پیش روی رهبران (و یا رهبران بالقوه) این است که مجموعه ‌ای از قابلیت‌ها را در خود پرورش دهند که بیشتر احتمالات را زیر چتر خود قرار دهد.»