امروزه شبکة موثر کمتر یکپارچه‌‌ای از سازمان­ هاي ملي و بين­ المللي وجود دارد که در سطح کشورهاي امريکاي لاتين، کارکردهاي مهمي در حوزه­ هاي آموزشي و سلامت عمومي و بهبود خانه ‌سازي و توسعة کشاورزي و ترويج و توسعة کسب ­و کارهای کوچک و صنايع دستي و ... داشته و دارند. بااین‌حال، هم وجدان ملي و هم بين ­المللي در مورد حقوق پايه اقتصادي شهروندان امريکاي لاتين بيدارتر شده و آن­چه توسط دولت فراهم شده به­گونه ­اي بوده است که موجب شده جانشين ­هايي پيچيده يا تلاش­هايي تکميلي برای تضمين اين حقوق به ‌وجود بيايد.

دولت­ هاي امريکاي لاتين با سياست­ هاي نوساني خود در توسعة اين امر مشارکت داشته ­اند. در مواردی هر يک از شش کشور مورد بررسي در اين رساله در دورة پس از جنگ، يک دوره اصلاحات را پشت سر گذاشتند و وظايف جديدي را در بعضي حوزه ­هاي توسعه و رفاه اجتماعي برعهده گرفتند. بروکراسي تازه ­اي براي اين منظور برسر کار آمد و گه ­گاه دولت از سازمان­ هاي نيمه ­مستقلي مانند آنوک در کلمبيا و انجمن مهاجران (زمين) در اروگوئه حمايت مي‌کرد. سرانجام، اين فاز اصلاحات دچار تأخير شد يا ازپاافتاد، دوباره ازنو‌ساختن و واکنش شروع شد و حتی ممکن است دولت جديد خواهان برعکس نمودن هر چيزي باشد که در دورة قبل انجام يا شروع شده است. اما در اين لحظه، اثر چرخ دنده­اي وارد عمل مي‌ شود. بعضي از مردم که وارد بروکراسي شده­اند حالا تلاش مي­ کنند تا با تکیه بر توان شخصي خود همان کاري را انجام دهند که پيش از اين توسط دولت انجام می ‌شده و همين­طور بعضي از آژانس­هايي که در اصل تحت حمايت دولت بودند عوامل پيوند خود با سيستم اداري را پاره مي­کنند. آژانس­ هاي مالي بين ­المللي وارد عمل مي ­شوند تا نقص ناشي از خلاء حضور دولت را پر کنند و بخشي از اين عمليات حفاظتي را برعهده مي ­گيرند. اين شيوة بازگشت نوساني سياست رفاه اجتماعي، به دور از آن­چه اکنون به عنوان «افراط ­های پوپوليستی» پیشین از آن یاد می ‌شود، در نهایت، از آنچه طراحي شده بود اکمتر خشونت بار است. اتفاقاً اين مجموعۀ پويا در ايالات متحده چندان هم ناشناخته نیست. در امريکا برخی از سياست­ هايی که به­طور رسمي مورد حمايت دولت قرار گرفته، مانند «مبارزه با فقر» در زمان رياست جمهوري جانسون، حتي زماني­که دولت از زیر آن شانه خالي کرد در ساية توجهات بخش خصوصي و اغلب با حمايت مالي بنيادهاي خصوصي تداوم يافت

بااين‌حال، ترتيبات «مرسوم» تاحدي در ايالات متحده و اروپا متفاوت بوده است. تلاش­ هاي محلي و گاه ­و­ بي ­گاه در زمينة توسعه و رفاه اجتماعي که توسط آژانس ­هاي تأسيس شده توسط افرادثروتمند و طبقة متوسط با «وجدان اجتماعي» صورت گرفته، اغلب، سرانجام با اقدامات جامع و سيستماتيک دولت پي‌گيري شده است. اما اين ترتيبات، هرگز در امريکاي لاتين کارکرد مطلوبي نداشته­اند، شايد به دليل اين­که شکاف ميان ثروتمند و فقير و فقدان يک طبقة متوسط توان­مند در بيشتر نقاط امريکاي لاتين، فقر خيلي شديدی را در ميان انبوهي از مردم براي مدتي طولاني به نظمي تغییر ناپذیر تبدیل کرده است. در موارد بي­ شمار، اين تنها دولت بود که مي­ توانست شکاف­هاي اولية موجود در مسير دست­يابي به رفاه حداقلي و تأمين­ شأن و مقام براي طبقات پايين جامعه را پرکند. بنابراين، اين نکته قابل­توجه است که دقيقاً امروزه در امريکاي لاتين مردم با ابتکارات شخصي دست ‌به ‌كار توسعة اجتماعي و جايگاه برجسته­ اي هم دارند. انگيزة اصلي اين ابتکارات شخصی، «وجدان آموزش ديده و ثروتمند» نيست آن­چنان­که در مورد اروپاي غربي يا امريکاي شمالي قبل از ظهور دولت رفاه معاصر اين‌چنين بود، بلکه ترکيبي از کاروبار اجتماعي در سطوح محلي و ملي است که توسط طيف متنوعي از ايدئولوژي­ها تحريک شده و با وجدان ]بيدار[ بعضي از کشورهاي ثروتمند در سطح بين­المللي درهم آميخته است. البته اين پيکربندي براي بسياري، مشکلات و کج  فهمي ­ها و ناکارايي­ هايي ايجاد خواهد کرد. اما همين امر اجازة انجام حرکات توسعة مردمي را در امريكاي لاتين با حداقل پدرخواندگي داده است که شايد این امر به دليل فاصلة ميان کمک ‌کنندگان و ذي ­نفعان نهايي و هوش ابتکاری آنها باشد، اما شکي وجود ندارد که دليل آن، ماهيت تمرکززدايي شده و تکثرگرايانة دولت نيست.