امروزه دیگر کمابیش پذیرفته ‌ایم که کارکرد سینما در فرهنگ ما فراتر از آن است که صرفا موضوع نمایشی زیباشناختی باشد. فیلم ‌های عامه‌ پسند در فضایی ساخته می ‌شوند که لذت مخاطب (هم از سوی مخاطبان و هم از سوی دست ‌اندرکاران فیلم) در کانون توجهات است. لذتی که فیلم عامه ‌پسند پدید می ‌آورد ممکن است کاملا متفاوت از لذت ادبیات یا هنرهای زیبا باشد، با این حال، این لذت نیز از قوه‌ فهم ما ناشی می‌شود. فیلم در نمایشِ روی پرده، در تشخیص ستاره‌ ها، سبک‌ ها و ژانرها و در حظ‌ بردن‌ از خود حادثه، لذت ‌آفرین است. فیلم‌ های عامه ‌پسند حیاتی ورای نمایش سینمایی یا تلویزیون‌ شان دارند؛ ستاره ‌ها، ژانرها و فیلم ‌های بزرگ، بخشی از فرهنگ شخصی ما و هویت ما می ‌شوند. سینما عملی است اجتماعی برای سازندگان و مخاطبانش. در روایت‌ ها و معناهای فیلم، می‌ توان شیوه ‌هایی را دریافت که فرهنگ ما از آن طریق به خود معنا می‌ بخشد. نگاه به سینما در سرتاسر این کتاب چنین است.

نویسنده در این کتاب فیلم ‌های متعددی را نمونه می ‌آورد و می ‌گوید که هدفش از این مثال ‌ها و نمونه‌ ها، توضیح موضوع و معنای فیلم ‌ها نیست، بلکه در انتخاب مثال ‌ها سعی بر این بوده که در وهله‌ اول  فیلم ‌های جریان اصلی و عامه‌ پسند را که همه دانشجویان دیده‌ اند، انتخاب شود. تمرکز این کتاب بر عملکرد سینما در فرهنگ عامه است و نه نقش عالی ‌مآب آن به عنوان هنری والا، گرچه ارجاعاتی به برخی فیلم‌ های کلاسیک (برای نمونه، متروپلیس

مسئله اصلی ترنر در کتاب «سینما: کنش اجتماعی» آن است که مطالعات سینمایی در دانشگاه ‌ها و موسسات رسمی کاملا تحت سیطره اصول زیباشناختی تحلیل فیلم قرار دارند. نتیجه این امر، از قلم انداختن جنبه ‌های اجتماعی و فرهنگی ساخت، تماشا، تبلیغ و نقد فیلم است. در راستای گسترش و پذیرش هرچه بیشتر رویکردهای فرهنگ ‌گرا به ادبیات، تلویزیون و فرهنگ عامه، در مطالعات سینمایی نیز شاهد چنین تغییری بوده‌ایم. سینما: کنش اجتماعی آنگاه به هدف خود نائل می ‌آید که بتوان گفت مطالعات سینمایی دل از زیباشناسی بریده و در صدد است رابطه فیلم ‌ها با مخاطبان، فیلمسازان با صنعت سینما و متون سینمایی با جامعه را از نو سامان بدهد. این مهم تا اندازه ‌ای مشروط به آن است که بپذیریم مطالعات فرهنگی نقش مهمی در بازتعریف مطالعات سینمایی بازی می ‌کند. امروزه این تصور که فیلم نه‌ تنها پژوهشی در باب عملکرد رسانه ‌ای خاص بیانگری و بازنمایی، بلکه واکاوی عملکردهای فرهنگ و ایدئولوژی است، کمتر از دو دهه پیش تصوری پیشرو به حساب می ‌آید.

هر تفسیری از معناها و نشانه ‌های فرهنگی ممکن است در آینده تغییر یابد. ما هرگز نخواهیم توانست کل نظام فرهنگی را درک کنیم و با این ‌همه درون آن قرار داریم. ما هرگز نخواهیم توانست گامی بیرون از آن نهیم و با این‌ همه عملکرد آن را درک می ‌کنیم. اما مقصود این کتاب معرفی شیوه ‌هایی است که امروزه برای پی ‌بردن به جایگاه فیلم درون هستی اجتماعی ما، برای درک سرشت خاص لذت فراآورده سینما و برای فهم عملکردهای اجتماعی ریشه‌ داری که ترکیب روایت، صدا و تصویر در خدمت آنهاست، سودمندترین شیوه ‌ها به نظر می ‌آیند. تمام همّ و غم نویسنده این بوده که کتابش، نه نقطه پایان، بلکه سرآغاز توجه ویژه به عمل اجتماعی فیلم باشد.