سوسیالیسم طبق روایتی که از آثار کارل مارکس برمی‌آید، غایت منازعه طبقاتی و فائق آمدن بشر بر تضادهایی است که مالکیتِ خصوصی بر وسایل تولید مسبب آن است. انقلاب سوسیالیستی روسیه در سال ۱۹۱۷ که به ایجاد نخستین نظام سوسیالیستی جهان انجامید، تا دست‌کم یک دهه پس از آن، سرآغاز چنین غایتی انگاشته شد و بشارتی بر پایان ستم طبقاتی و برآمدن خورشید رهایی و عدالت انگاشته شد. 

در آن دوران، هنر به‌عنوان زبان رمزی و زیبایی‌شناسانه آزادی و عدالت، اهمیت بسیار یافت و هنرمندان سوسیالیست (روس و غیرروس)، جنبشی نیرومند در نقد روزگار پیشا-سوسیالیسم و ستایش عصر پسا-سوسیالیسم آغاز کردند. شماری از آثار هنری این دوران که در داخل اتحاد شوروی خلق شده بود در این کتاب ارائه و نقد و بررسی شد. پیوست تصویری پیش رو چکیده‌ای از آثار هنری این دوران است که عنصر رنگ در آنها اهمیت ویژه‌ای دارد و ترجمان نوعی بازآفرینی واقعیت است که از نظر سوسیالیست‌‌های طرفدار شوروی، بازنمایی واقعیت از میان جعلیات کاپیتالیستی است؛

و از نظر مخالفان سوسیالیسم روسی، بزک کردن واقعیت برای القای ایدئولوژی است. واقعیت، هر یک از این دو که باشد، از این گریزی نیست که پاره بزرگی از هنر قرن بیستم محصول این انقلاب و موافقان و مخالفانش بود.