عناوین اصلی کتاب شامل تاریخ تحولات سیاسی ـ اجتماعی ایران پس از مشروطه، سیاست‌های تطبیقی، روابط و سیاست بین‌الملل و حقوق و سازمان‌های بین‌المللی است.
در بخشی از مقدمه کتاب می‌خوانیم: «تاریخ تحولات سیاسی ـ اجتماعی از مهم‌ترین سرفصل‌ها در رشته علوم سیاسی است که در آن به تاریخ کشور از منظر سیاسی و تاریخ تحولات اجتماعی موثر بر سیاست نگاه می‌شود و کمتر رویکردی روایت‌گونه از تاریخ دارد. این شکل از مطالعه تاریخ بیشتر از آنکه به دنبال روایت صرف وقایع تاریخی داشته باشد به شرح تحولات می‌پردازد و اغلب به دنبال چرایی تحولات نیز هست. اما از مشکلات تدریس این سرفصل در دانشگاه‌ها این است که هر پژوهشگری با استفاده از رویکرد و گرایشی خاص به سراغ این‌گونه تحولات می‌رود و بنابراین چه از لحاظ زاویه دید و چه از لحاظ چارچوب تحلیل پژوهش‌های مربوط به یک بازه زمانی ممکن است تفاوت زیادی با هم داشته باشند. به‌عنوان نمونه پژوهشی به بررسی روابط خارجی ایران معاصر پرداخته و پژوهشی دیگر نخبگان سیاسی را مد نظر قرار داده است.
پژوهشی اقتصاد را مورد مداقه قرار داده و دیگری تحولات سیاسی را بررسی کرده است. از طرف دیگر یک پژوهش رویکرد طبقاتی داشته است و دیگری از منظر تئوری توطئه به موضوع نگریسته است و.... در این نوشتار تلاش شده است تا با تفکیک موضوعاتی که مورد پژوهش قرار گرفته‌اند، تا حد امکان تمام موضوعات مختلف مورد بررسی در مهم‌ترین منابعی که در دانشگاه‌های کشور برای این سرفصل تدریس می‌شوند، نسبتا جامعیت موضوعی به‌دست آید و همچنین در هر موضوعی رویکردهای مختلف نیز آورده شود.
فصول با توجه به بازه‌های زمانی که تحول خاصی در کشور را مورد پوشش قرار می‌دهد مرتب شده‌اند. به‌عنوان نمونه دوره سلطنت رضاشاه در یک فصل آورده شده است. سپس عمده‌ترین تحولات و موضوعاتی که در این دوره مورد بررسی بوده‌اند در ذیل عناوین جداگانه‌ای قرار گرفته‌اند، مانند مجالس، اقتصاد، احزاب و گروه‌ها، روابط خارجی و نخبگان. در مواردی هم که نظرات متضادی نسبت به موضوعی خاص ارائه شده، تلاش شده است تا تمام آن نظرات آورده شود و در بعضی موارد آن نظری که بر روی آن اجماع بوده آورده شده است. از مهم‌ترین بازه‌هایی که در مورد آن نظریات متفاوتی وجود دارد که گاه ۱۸۰ درجه با هم تفاوت دارند، سال‌های ۱۳۲۹ تا ۱۳۳۲ یعنی زمامداری دکتر مصدق است. روایت‌ها، نظریات و تحلیل‌ها در مورد این دوره از تاریخ کشور گاه به قدری متضاد هستند که باور اینکه مربوط به یک دوره آن هم به این کوتاهی هستند، دشوار است. در این‌گونه موارد تلاش شده است که تا از نظریات جانبدارانه و مغرضانه که بیشتر نظر شخصی نگارنده بوده است چشم‌پوشی شود و صرفا مستندات تاریخی مورد اجماع آورده شوند.
مساله مهم دیگر این است که با وجود آنکه در سطح دانشگاهی منبع مستقلی برای مطالعه تاریخ تحولات سیاسی ـ اجتماعی جمهوری اسلامی وجود ندارد، اما اغلب در امتحانات مربوط به این سرفصل سوالاتی مربوط به دوره جمهوری اسلامی نیز داده می‌شود. از این‌رو در فصل پایانی این نوشتار به اختصار به این دوره نیز پرداخته شده است تا خواننده با برخی از مهم‌ترین تحولات سیاسی ـ اجتماعی ایران از انقلاب ۵۷ تا پایان ریاست‌جمهوری آقای محمد خاتمی یعنی سال ۸۴ آشنایی نسبی پیدا کند. همانطور که گفته شد چون به‌جز مواردی معدود منبع معتبری در این مورد وجود ندارد، منابع این بخش پراکنده هستند، هم از منابع دانشگاهی، هم خارج دانشگاه و هم از سایت‌های اینترنتی جهت تکمیل این بخش بهره برده شده است.»
جلد دوم کتاب «آموزش سیاسی» با عنوان فرعی تاریخ تحولات ایران، سیاست تطبیقی روابط بین‌الملل، حقوق و سازمان‌های بین‌المللی گردآوری و تدوین جواد قربانی با شمارگان هزار و ۱۰۰ نسخه در ۷۹۱ صفحه به بهای دوره جلدی ۸۰ هزار تومان به همت انتشارات دنیای اقتصاد روانه بازار نشر شده است.
افزودن دیدگاه جدید