این اثر از  دیدرو که فیلسوف معروف از اصحاب دائرة المعارف و پیشگام عصر روشنگری است به چیستی هنرپیشگی می پردازد. اثر در قالب گفتگویی میان دو تن است - "این" و "آن". یکی از این دو تن معتقد است هنرپیشه ی موفق و توانمند آنی است که با رسوخ در نقش خود، چنان بازی کند که گویی در هر دردی خود درد می کشد و در هر شادی ای خود به وجد می آید. بر اساس نظر او هنرپیشگی برآمده از قدرت احساسات است. اما آن فرد دیگر که خود دیدرو است - و چنانکه عنوان کتاب گویا است نظری خلاف عادت دارد - بر خلاف دوست خود چنین می اندیشد که هنرپیشه ی قابل ستایش و توانمند آن است که احساسات خود را مهار و با دقت در ظرایف رفتارهای مردمان، "ظاهر" احساسات و حالات انسانی را "تقلید" کند. به عبارت دیگر هنرپیشه نه تنها نیازی به احساساتی بودن ندارد بلکه هرگونه سیلان و خلجان احساسات بازی او را به سطح متوسط یا حتی زیر آن می کشاند

دیدرو معتقد است که آنچه ما بر صحنه ی تئاتر می بینیم گویی مبتنی بر قراردادی است که از زمان آیسخولوس میان اهالی تئاتر و بینندگان برقرار مانده است؛ قراردادی که ما را وامی دارد آنچه را بر صحنه ی تئاتر بستاییم که اگر آن در زندگی روزمره ببینم، مضحک و اغراق شده می یابیمش. به عبارت دیگر هنر نمایش و هنرپیشگی حاصل اعمال نفوذ دقا عقلانی بشری در طبیعت خام است و نباید پنداشت آنچه بر صحنه می آید همانی است که در عرصه طبیعی رخ می دهد یا می تواند رخ دهد و بالعکس