خواجه نصیرالدین طوسی، دانشمند و فیلسوف ایرانی است که در قرن هفتم و هم زمان با حمله ی مغول به ایران می زیسته است. او به خدمت هلاگو درآمد و به وزارت رسید و به امر او رصدخانه ی مراغه را بنا نهاد. از وی آثار متعددی به جای مانده است که می توان به "تجرید الاعتقاد" و "اساس الاقتباس"، "منطق التجرید" و... اشاره کرد. در میان فلاسفه ی مسلمان خواجه نصیرالدین بیش از هر فیلسوف دیگری اهل گفت وگو بوده و این گفت وگوها را نیز در بسیاری از آثار خویش منعکس ساخته است. او با تمام فیلسوفان و دانشمندان بزرگی که در قرن هفتم هـ . می زیسته اند، گفت وگو کرده و گاهی نیز مکاتبه داشته است. زیرا خواجه نصیر به توانایی سخن و تاثیر شگفت انگیز گفت وگو سخت باور داشته و هوشمندانه در این راه گام برداشته است. به عبارت دیگر او با پیراستن علم کلام از جنبه های جدلی و سفسطی نه تنها به شکوفایی و گسترش آن کمک کرد، بلکه زمینه ای را فراهم ساخت که چند حوزه ی فلسفی در آن به منصه ی ظهور و بروز برسد. نویسنده در کتاب حاضر به بحث و بررسی درباره ی خواجه نصیرالدین طوسی و آثار وی پرداخته است. و از آن جایی که پس از بحث و بررسی در آثار متعدد و گوناگون این حکیم بزرگ به این نتیجه رسیده است که قدرت سخن و توانایی گفت وگو از جمله خصلت هایی است که می توان او را با این ویژگی شناسایی کرد، به همین دلیل خواجه را "فیلسوف گفت وگو" نام نهاده است.
