فلسفه فلوطین از دو نظر شایان توجه است: نخست اینکه او آخرین فیلسوف بزرگ دوره قدیم باخترزمین است که در زمانی که طرز فکر و فرهنگ یونانی-رومی در برابر طرز فکر مسیحی عقب‌نشینی آغاز کرده بود و برای افول و زوال آماده می‌شد و تاریکی قرون وسطی افق‌های باخترزمین را فرامی‌گرفت، دنیای روشن و آزاد اندیشه مبتنی بر خرد یونانی را بار دیگر به یادها آورد؛ و با آمیختن فلسفه افلاطونی با فلسفه ارسطویی و رواقی و اندیشه‌های عرفانی، فلسفه نوی پدید آورد که یکی از مهم‌ترین فلسفه‌های جهان است و بعدها به نام فلسفه نوافلاطونی معروف گردید. دیگر آن که فلسفه فلوطین، با تغییراتی که شاگردان و پیروانش در آن دادند، بیش از هزار سال در سراسر قرون وسطی، چه در باخترزمین و چه در خاورزمین، به عنوان فلسفه افلاطون، به موازات فلسفه ارسطو، بر جهان فلسفه و عرفان حکومت می‌کرد و هواخواهان افلاطون در قرون وسطی –و حتی لااقل تا قرن هفدهم- بیشتر پیرو فلوطین بودند تا خود افلاطون.
برای مسلمانان، و خاصه ما ایرانیان، فلسفه فلوطین از نظر دیگری هم درخور توجه است و آن اینکه فلوطین، با اینکه در دامن فرهنگ یونانی-رومی تربیت یافته و فیلسوفی هلنی است، فلسفه یونانی زا برای نخستین بار با اندیشه‌های عرفانی توام ساخته است و بسیاری از پژوهشگران معتقدند که اندیشه‌های او در عرفان اسلامی و ایرانی اثری شایان توجه بخشیده است.
