نخستین دوره شعری پابلو نرودا (۱۹۷۳-۱۹۰۴) که با نگاه شاعری مدرن بر ادبیات اسپانو – امریکائی تاثیر خود را به جا می گذارد، به عنوان شاعری نئورمانتیک، با شعرهای غروبگاهی است که اولین بار در (۱۹۲۳) منتشر شد. از همین دوره است بیست شعر عاشقانه و یک ترانه نومیدی (۱۹۲۴) که مردم پسندترین و پرخواننده ترین کتاب اوست. دومین دوره شعری نرودا با تلاش درباره «انسان نامتناهی» (۱۹۲۶) آغاز می شود و با سکونت در زمین کتاب اول (۱۹۳۳)، کتاب دوم (۱۹۳۵) و … تداوم می یابد – در اینجاست که ما با شیوه بیانی نرودای سوررئالیست، اکسپرسیونیست و ارمتیکو یا به عبارتی تاویل گرا آشنا می شویم…
نرودا برنده نوبل ۱۹۷۱ یکی از بزرگ ترین شاعران سده بیستم است که شعرهای جاودانه اش را می توان به پنج دوره‌ مشخص و متمایز از هم تقسیم کرد. هر دوره ای که ویژگی های درخشان و تاثیرگذارش را آشکارا نشان می دهد.
«پایان جهان» در سال ۱۹۶۹ منتشر شد؛ یعنی در پنجمین یا آخرین دوره هنر شاعری پابلو نرودا. در این کتاب بار دیگر شاعر نه تنها تعهدش را به انسان به کناری نمی نهد بلکه در آستانه غروب قرن بیستم بر پایداری و تداوم انسان نامتناهی و رسیدنش به خوشبختی تاکیدی دوباره دارد. برکشنده ی «انسان نامتناهی» چیزی که در عهدی دیگر تعریف دیگری از آن به دست داده بود «بزرگ تر از دریا و جزیره هایش» کاملاً آگاه است به اینکه رها کردن انسان به معنای تنها گذاشتن اوست با مرگ و تباهی …