خشک آمد کشتگاه من در جوار کشت همسایه. گرچه می گویند: “می گریند روی ساحل نزدیک سوگواران در میان سوگواران. ” قاصد روزان ابری، داروگ ! کی می رسد باران؟ بر بساطی که بساطی نیست در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست و جدار دنده های نی به دیوار اتاقم دارد از خشکیش می ترکد -چون دل یاران که در هجران یاران- قاصد روزان ابری ، داروگ ! کی می رسد باران؟