براى درک آثار هنرى و لذت‏‌بردن از آن‌‏ها لازم نيست از معلومات‌مان درباره‌ی زندگى و عواطف و احساسات مربوط به آن يارى بجوييم. هنر، به‌‏تنهايى، ما را از جهان پويش‌‏هاى انسانى به جهان حظّ والاى زيباشناختى فرامى‌‏برد. با تأمل در آثار هنرى و تجربه‌ی زيباشناسانه حاصل از آن، دمى از تعلقات روزمره‌ی بشرى آزاد مى‏‌شويم؛ از گذشته و آينده مى‌‏رهيم و به ترازى فراتر از سَيَلان عادى حيات بركشيده مى‌‏شويم.