مطالعۀ تاریخ اندیشه‌های سیاسی در ایران ارزش زیاد دارد، چرا که بیان کنندۀ ارزش‌ها و نگرش‌های حاکم بر اندیشۀ اندیشه گران سیاسی و نشانگر بستر اجتماعی جامعه‌ای است که این تفکرات در متن آن بالیده و تکوین یافته است؛ بستری که همواره در ایران آشفته، ناامن و آکنده از غلبۀ استبداد سیاسی بوده‌است. در میان مجموعۀ رسائل سیاسی شناخته شده در دوره قاجار، مهم‌ترین و ارزشمندترین آن‌ها رسائلی هستند که علما دربارۀ مشروطیت و به طرفداری یا علیه این نظام نوشته‌اند. این رسائل تنها بخشی از تاریخ تفکر سیاسی ایران را دربر ندارند، بلکه در لابه لای صفحات آن‌ها، اطلاعات پراکنده‌ای در باب اوضاع سیاسی و اجتماعی ایران وجود دارد. هم‌چنین در برخی از این رسائل، نگرش‌های ضداستعماری و استقلال طلبانۀ اندیشۀ مشروطه خواهی و نهضت مشروطیت، که هنوز هم مورد بررسی محققانه و عاری از حب و بغض قرار نگرفته‌است، دیده می‌شود. در مجموعۀ دو جلدی حاضر، چهل و هشت رساله، تصحیح و عرضه شده است. در جلد نخست، رسائل مشروعه خواهان بر اساس تاریخ تالیف آن‌ها تنظیم شده‌است. عنوان برخی از این رسایل عبارت‌اند از: مرض را قبل از استیلای آن علاج کنیم؛ کشف المراد من المشروطه والاستبداد؛ رسالۀ حرمت مشروطه؛ و تذکره‌العافل و ارشادالجاهل.
