رویکرد رولان بارت به دانش روایت‌شناسی دو دورۀ ساختارگرایی و پساساختارگرایی را دربر می‌گیرد. بارت ساختارگرا در درآمدی بر تحلیل ساختاری روایت‌ها (۱۹۶۶)، روایت را دارای سه سطح توصیفی کارکردها، کنش‌ها و روایت می‌داند. او با پیگیری نظریات «ولادیمیر پراپ»، کلود برمون، آلژیراس گریماس، تزوتان تودورف و به ویژه بوریس توماشفسکی، بنیا‌ن‌های نظری دانش روایت‌شناسی را استحکام می‌بخشد که بعدها به وسیلۀ نظریه‌پردازانی نظیر سیمور چتمن و... ادامه می‌یابد.