رویکرد رولان بارت به دانش روایت‌شناسی دو دورۀ ساختارگرایی و پساساختارگرایی را دربر می‌گیرد. بارت ساختارگرا در درآمدی بر تحلیل ساختاری روایت‌ها (1966)، روایت را دارای سه سطح توصیفی کارکردها، کنش‌ها و روایت می‌داند. او با پیگیری نظریات «ولادیمیر پراپ»، کلود برمون، آلژیراس گریماس، تزوتان تودورف و به ویژه بوریس توماشفسکی، بنیا‌ن‌های نظری دانش روایت‌شناسی را استحکام می‌بخشد که بعدها به وسیلۀ نظریه‌پردازانی نظیر سیمور چتمن و... ادامه می‌یابد. بارت پساساختارگرا در 1970 داستان سارازین بالزاک را به 561 واحد معنایی و 48 پی‌رفت کنشی تقسیم و مشخصات معنایی و زبانی آن‌ها را در پنج رمزگان کنشی، هرمنوتیکی، فرهنگی، معناشناسانه و نمادین دسته‌بندی می‌کند. بدین‌ترتیب، بارت از تحلیل ساختاری به سوی تحلیل متنی حرکت می‌کند. اما نکتۀ قابل توجه، اهمیتی است که فهم دورۀ اول در درک بهتر نظرات مرحلۀ دوم دارد و کتاب‌ حاضر چنین نقشی را ایفا می‌کند. کتاب حاضر برگردان فارسی متن انگلیسی اثر است که پس از مقابله با اصل فرانسه به چاپ رسیده و با واژه‌نامه فارسی ـ انگلیسی به نمایۀ نام‌ها و کتابشناسی در پایان همراه است.