در قرن نوزدهم میلادی، پس از تولد اندیشة روشنگری و ظهور علم مدرن به عنوان تنها راه شناخت انسان، جریانی آغاز شد که نه تنها «اعضا» علم تجربی مدرن، بلکه گاهی حتی «اعتبار» آن را برای بررسی پدیده‌های انسانی به چالش می‌کشید. این دانش، علم هرمنوتیک، به معنای نوع خاصی از درک، فهم و تفسیر بود. هرمنوتیک به عنوان علم هستی‌شناختی، دو هدف عمده را دنبال می‌کرد: یکی بررسی هستی‌شناختی پدیدة وجود انسانی که در قالب پدیدارشناسی فهم ارائه می‌شود؛ و دیگری طرح نکات و تاملات تازه‌ای دربارة معارف انسانی.