تودوروف در اين اثر با مطالعه متوني که به اعصار متقدم تعلق دارند به اومانيست‌هاي سنت فرانسوي مي‌پردازد. انديشه انسان‌باورانه‌اي که او بررسي مي‌کند سه دوره رنسانس، قرن روشنگري و پس از انقلاب فرانسه را در بر مي‌گيرد. از نظر او سه نويسنده تجسم اين دوره‌ها هستند؛ مونتني، که نخستين نسخه منجسم از اين آموزه را ايجاد کرد؛ روسو که در او اين آموزه‌ها به ثمر نشست؛ و بنيامين کنستانت، که فهميد چگونه بايد به جهان جديدي که از بطن تحول انقلابي برمي‌آيد، انديشيد. او مي‌گويد؛ «من به آن‌ها باز مي‌گردم تا ابزاري براي انديشه بيابم که امروز هم بتواند به کارمان آيد. رويکرد من به اين نويسندگان بيشتر نوعي مکالمه با تاريخ است تا تاريخ به‌معناي دقيق کلمه. بيشتر مشتاقم تا انديشه آن‌ها را بفهمم و معناي آن را منتقل سازم تا با رديابي دلايل يا بازسازي بستر اصلي‌اش آن را تبيين کنم.»