کاوشي در ماهيت و سرشت کمدي، از ديدگاهي متفاوت با روال رايج و پيرو سنت ارسطويي نقد، که پس از رد نظريه هاي روان‌شناختي - که کمدي را با خنده مربوط مي‌دانند - به بررسي آثار کميک در ادبيات، تئاتر و سينما مي‌پردازد. کمدي‌ها به دو مقوله عمده "آريستوفاني" و "شکسپيري" تقسيم مي‌شوند و رابطه کمدي با زمينه هاي نزديک به آن چون طنز و گروستک و پوچي بررسي مي‌شوند. بخش مبسوطي از کتاب به موشکافي در رابطه کمدي و تراژدي به ويژه تئاتر ويژگي يافته و نشان داده شده کمدي اغلب در دل مضمون‌هاي تراژديک به اوج خود مي‌رسد. برداشتي که سرانجام در خواننده پديد مي‌آيد آن است که کمدي به عنوان يک نوع ادبي غالبا بار و پيامي نه کم‌اهميت‌تر از تراژدي يا ديگر مقوله‌هاي ادبي همراه دارد.