همچنان که آب از دریا زایل شود،‌ و رودبار به زوال آید و خشکسار گردد: آدمی نیز خُسبَد ، و برنخیزد: تا مرگ آسمانها بیدار نخواهد گشت، و نه دیگر برخاستنی ش باشد از خواب خویش.

کاشم در گور نهان میکردی، پوشیده می داشتی ام تا خشمِ تو بگذرد ،‌کاشم زمان زدی میدادی و یادم می آوردی! 
ار انسانی بمیرد ، زنده شود باز؟ تمام روزهای سپنجم را چشم نهاده ام ، تا زمان من فرا آید. 
از تو فراخواندن من ، از من اجابت کردن تو : وه که چه مشتاقستی برای دستکار خویش. 
از هم اکنون گامهای من میشماری: بر گناهان من چه ناشکیبایی. 
سیه گناهانِ من در چنته ای مُهر و موم است ، طُرفه کیسه ای دوخته ای خطاهای مرا!