مقدمه:

اين روزها به پيشگويي درست ويرجينيا ولف زياد فکر مي‌کنم. حالا تقريبا بسياري از ما زنان اتاقي از آن خود داريم و اندکي کمتر از پانصد پوند در سال. حالا گيرم چند ريال کمتر يا بيشتر. حالا در اتاق بسيار کوچکي از آن خودم نشسته‌ام. روزي آفتابي و معمولي ست مثل همه روزهاي آفتابي و معمولي. ساعت سه بعد از ظهر است و مثل همه ساعت‌هاي سه عصر پر از سکوت و ترديد و پايان و آغاز. نشسته‌ام رو به روي مانيتور. زياد به ذهن بازيگوش فرصت نمي‌دهم احساسات نگاري کند. مقدمه جاي اين حرف‌ها نيست، مي‌دانم. بايد خودم را جمع و جور کنم. يادداشت‌هايم را رديف کنم رو به رويم و زود بروم سر اصل مطلب؛ اصل کتاب. کتاب درباره زويا پير زاد است و آثارش. نه، جمله درستي نيست. اين را به محض نوشتن مي‌فهمم. اما پاکش نمي‌کنم. مي‌گذارم باشد تا شما که مي‌خوانيد، شاهد کلنجار رفتن منتقد با جمله هاي خودش باشيد. منتقد همان قدر با جمله هاي خودش ور مي‌رود که با جمله هاي اثري که نقد مي‌کند. لحنم اينجا کمي شبيه حزن انگيزي لحن منتقد فرانسوي محبوبم سنت بو شد وقتي که سرنوشت غمناک منتقد را در دو استعاره ناب خلاصه مي‌کند: يهودي سرگردان و کولي دوره گرد