مدرنیته، یک طرح از پیش نوشته شده نبود، بلکه فرآیندی گسسته بود که در پی پیشرفت‌ها و شکست‌ها و افت و خیزها و نیز اشتیاق‌های فردی و اشتغال‌های ذوقی و گاه تصادف‌های غیرمنتظره رخ داد. آن‌چه به عنوان مدرنیته به معنی خاص مورد بحث و توجه اهل فن است. همان است که در فاصلۀ 1880 تا 1913 تحقق یافت. بسیاری از اهل نظر و فلاسفه بر این عقیده بوده و هستند که مدرنیته به مانند یک نظریه عملا در دهه‌های اولیۀ قرن بیستم به پایان رسید و از آن پس اصول نظریۀ مدرنیته مورد چالش قرار گرفت. عدۀ اندکی که رهبری فلسفی و علمی جامعۀ اروپایی را در دست داشتند، تلاش میکنند مدرنیته را از ابعاد مختلف بحث و تحلیل کنند، برای آن مبانی قایل شدند، به آن جهان‌بینی دادند و آن را روش‌مند کردند و پایه‌اش و بژکتیویته و راسیونالیته و غایتش را اومانیته و لیبرالیته دانستند و از آن یک نظام نظری آن‌چنان شکیل ساختند که خود به یک ایدئولوژی و پارادایم زندگی تبدیل شد و اندیشه، انسانیت و تمدن را در آن منحصر کردند. نگارنده در این کتاب به مدرنیته، نه از لحاظ نظری و فلسفی بلکه از لحاظ تاریخی، و وقایعی که از رنسانس به بعد در غرب رخ داده می‌پردازد تا مخاطب از تلقی‌های انتزاعی در باب مدرنیته فاصله بگیرد و دید بهتری برای تشخیص و تمیز آن بیابد.