با وجود اینکه مسئولیت‌پذیری اجتماعی به عنوان یکی از مفاهیم نوین در عصر حاضر شناخته می‌شود، قدمت آن به زمان بسیار دور، یعنی دوران تدوین قوانین حمورابی بازمی‌گردد. مطابق این مفهوم، سازمانهایی که به احتیاجات انسانی افراد توجه کرده، و مأموریتها وبرنامه های راهبردی‌شان را براساس خواسته‌های بشردوستانه زیست ـ سازگار تدوین می‌نمایند، جایگاه خود را در جامعه ارتقاء بخشیده، به عنوان یک عنصر اثرگذار و مؤثر در حفظ و پایداری محیطی مطرح می‌شوند. با این رویکرد، همة سازمانهایی که قبلا  صرفاً به سود و زیان خود می‌اندیشیدند، زیر فشار مردم و همچنین سازمانهای همکار و رقیب دید خود را توسعه داده، اندکی فراتر از منافع صرف سازمان را در نظر می‌گیرند؛ چون زمانی تصور بر این بود که مؤسسات صرفاً در برابر سهامداران و کارکنان‌شان مسئول‌اند اما با تغییر در رویکردهای جدید مدیریتی، مفهوم مسئولیت‌پذیری اجتماعی همانند یک اصل اساسی در جوامع مطرح گردید.