موضوع اصلی این کتاب، همانطور که از عنوانش نیز پیداست، تاثیر گسترش مدارس بین سال‌های نهضت مشروطیت تا پایان حکومت پهلوی اول در حضور و فعالیت اجتماعی زنان است. اما ایدۀ محوری‌ای که نویسنده تلاش دارد در خلال مطالب و شواهد آورده شده در فصول این کتاب به آن بپردازد، این است که در همه این سال‌ها علیرغم مشارکت زنان در عرصه اجتماعی و سیاسی، توسعه اجتماعی و فرهنگی در وضع زنان فراتر از نقش آن‌ها به مثابۀ مادر و همسر نرفت و حق شهروندی زنان نتوانست آن گونه که باید به رشد و بالندگی کافی برسد.
میرهادی سرآغاز آشنایی با مظاهر تمدن در ایران را اصلاحات دوره قاجار، به ویژه در زمان صدارت امیرکبیر می‌داند؛ آشنایی با آموزش و پرورش نوین که بخشی از آن مدیون تاسیس دارالفنون بود سبب شد که مشروطه خواهان این نوع از آموزش و تاسیس مدارس جدید را در فهرست مطالبات خود قرار دهند و تاکیدشان بر لزوم آموزش زنان موجب شد که زنان از عرصه خصوصی خانه به در آمده و با راهبری زنان تحصیلکرده در عرصه اجتماع حضور پیدا کنند. هرچند این حضور از سوی ساختارهای فرادست من جمله دولت محدود شد و مشارکت سیاسی فعالانه زنان حتی از سوی بسیاری از فعالان مشروطه برتابیده نشد؛ که نمود آن را می‌توان در ندادن حق رای به زنان مشاهده کرد.
