«دوقلوها – نادر و شادي – صبح زود چهارم مرداد 1322 در خانه‌اي ساحلي نزديک دريا به دنيا آمدند. بچه هاي سالمي بودند و به سرعت رشد کردند. کنار هم مي‌خوابيدند و با صداي موج‌هاي بلند در گوش‌هاي کوچکشان به خواب مي‌رفتند. بزرگ‌تر که شدند، تا دورها، تا آنجا که آب دريا سرد و زلال مي‌شد، شنا مي‌کردند. با پيچ و خم دريا آشنا بودند و زبان آب را مي‌دانستند. بدن جوانشان را به دست موج‌هاي خروشان مي‌سپردند، چشم‌هايشان را زير آب باز مي‌کردند و به هم خيره مي‌شدند. خسته که مي‌شدند، روي آب دراز مي‌کشيدند و دست هم را مي‌گرفتند. اگر گردابي ناگهان غافلگيرشان مي‌کرد، به هم مي‌چسبيدند و با هم غرق مي‌شدند. دوقلوهاي عاشق. جدايشان مي‌کردي، مي مردند.» تصوير روي جلد دوقلوها را در بدو تولدشان نشان ميدهد. نادر چند دقيقه ديرتر از شادي به دنيا آمده و به دلهره‌ي اين چند لحظه تنهايي با او مانده است. شادي دستش را روي دهانش گذاشته و در گوش او پنهاني زمزمه مي‌کند. دلم مي‌خواست بدانم چه مي‌گويد. احتمالا دلداري‌اش ميدهد: «نترس، من با تو هستم.» اين حرفي ست که بارها به نادر گفته، چه وقتي که کنارش بود و چه زماني که از او دور بود و در خواب‌هايش ظاهر مي‌شد.
