نظام اقتصادی نوین‌ را باید بر اساس این بازشناخت بنا کرد که خردمندی انسان بسیار محدود است: بحران سال 2008 نشان داد که چگونه پیچیدگی جهانی به‌ویژه در عرصه مالی، از توانایی ما در درک و کنترل این جهان پیچیده وسیعا پیشی گرفته است. در پی توصیه اقتصاددانانی که باور دارند توانایی انسان برای پرداختن به پیچیدگی‌ها اساسا نامحدود است، در نظام اقتصادی ما تجدیدنظر شد و همین امر منجر به سقوط سهمگین این نظام اقتصادی شده است. اگر در پیشگیری از بحران دیگری نظیر فروپاشی سال 2008 واقعا جدی باشیم، کافی است که ابزار مالی پیچیده را ممنوع کرد، مگر آنکه بتوان بدون ابهام نشان داد ابزار مالی خاصی در درازمدت به‌نفع جامعه است. برخی این ایده را گستاخانه خوانده و مردود خواهند شمرد. اما چنین نیست. ما در مورد سایر کالاها نیز همین کار را می‌کنیم: آیا استانداردهای ایمنی مواد غذایی، داروها، خودروها و هواپیماها برای نفع درازمدت جامعه نیست؟ حاصل این ایده یک فرآیند تایید است که در آن اثر هر یک از ابزارهای مالی جدید که به دست «دانشمندان اعجوبه»ی درون بنگاه‌های مالی سرهم‌بندی می‌شود از بابت ریسک‌ها و مزایای درازمدت نظام ارزیابی می‌شود و نه صرفا برحسب سودهای کوتاه‌مدت همان بنگاه‌ها.