فلسفه اپیکور تا اندازه بسیار زیادی از اندیشه های فلسفی و طبیعی دموکریتوس اقتباس شده است. بلکه، گفته شده که اساساً هدف و انگیزه اپیکور این بود که اعتبار طبیعیات دموکریتوس را از نو زنده نماید. اپیکور نیز، مانند دموکریتوس، علم و معرفت را محصول حس می دانست؛ یعنی در معرفت شناسی از اصالت حس طرفداری می کرد. وی معتقد بود که همه معرفت ما از برخورد اتمهای تشکیل دهنده روح با اتم های خارج به دست می آید. اتم هایی که بر عضوهای حسی تأثیر می گذارند، مولد احساس اند. تحریک عضوهای حسی از سوی توده اتم ها تصاویر یا نمودهایی را برای روح آشکار می کنند. تجربه حسی وقتی رخ می دهد که تصویر در حال ظهور با مفهوم یا معنایی انتزاعی تطابق یابد؛ معنایی که نتیجه احساس است. اپیکور بر این نکته اصرار می ورزد که همه احساس ها صادقند؛ یعنی احساس ها را معیارهایی غایی می داند که ما باید همه داوری ها و قضاوت های خود را به آنها ارجاع دهیم و به هیچ نحو خود آنها را نمی توانیم مورد ارزیابی و سنجش قرار دهیم.
