در اوایل شکل‌گیری مدیریت به‌صورت حرفه‌ای که به حدود یک قرن پیش بازمی‌گردد، سرمایه‌های فیزیکی و مادی به‌عنوان مولفه کلیدی موفقیت سازمان‌ها شناخته و در نظر گرفته می‌شدند و به تبع آن تمامی سعی و تلاش مدیران در دستیابی به منابع فیزیکی ارزان و پایدار برای تحقق اهداف معطوف بود. با گذشت زمان، انسان از حیث تامین نیازهای روحی و روانی با هدف دستیابی به بهره‌وری و سودآوری نیز مورد توجه قرار گرفت.