احتمالاً در جهان جديد مهم‏‌ترين تحولى كه در قلمرو عشق‏‌شناسى رخ داده است غلبه عشق مجازى بر عشق حقيقى است. عشق‌‏شناسى قدما عموماً «عشق حقيقى» يا «عشق الهى» را بر صدر مى‌‏نشاند، و عشق مجازى را به ديده تحقير مى‏‌نگريست، يا صرفاً آن را وسيله‏‌اى (ولو ارزشمند و حتى جايگزين‏‌ناپذير) مى‏‌دانست براى نيل به عشق حقيقى. اما در عشق‏‌شناسى جهان مدرن، عشق حقيقى همان است كه در چشم پيشينيان مجازى تلقى مى‏‌شد.