سخن‌گفتن از «تقدیرگرایی ژنتیک» یا گفتن این‌که «همه چیز در ژن‌هاست» فرض و تصورکردن این امر است که تأثیرات ژنتیکی تغییرناپذیرند؛ که سرنوشت اجتناب‌ناپذیر ما این است که طبق همان برنامه‌ای عمل کنیم که دی. ان. ای ما برنامه‌ریزی کرده است.
نتیجه‌ی روان‌شناختی جبرگرایی ژنتیک واضح است: آن‌چه تصور می‌کنیم آزادی و اختیار شخصی است، صرفاً توهم است.
نتیجه‌ی اخلاقی جبرگرایی ژنتیک نیز واضح است: ما مسئول آن چیزی نیستیم که انجام می‌دهیم؛ ژن‌های‌مان مسئول‌اند. ما معصومیت طبیعی را در شکلی جدید داریم:
ژن‌هایم را سرزنش کن، نه مرا!