«وسط سالن کنار دیوار روی چهار پایه بلندی عکس مونا در قاب سیاه رنگش به نقطه ای نامعلوم نگاه می کند. چشم از عکس مونا بر نمی دارم. خنده ای روی لبهایش نشسته است که در بازی با برق نگاهش آدم را گول می زند. انگار نمرده.»