«زمین دوباره کروی می‌شود و بر کرانه‌ی رودخانه پهلو می‌گیرد و با شفقت شفافی به ماهی بلور می‌نگرد» شاعر، در نقش یک راوی، مدام چهره عوض می‌کند و در تاریخ سیر می‌کند. حرکت در طول و عرض، رکن اساسی این سیر و سلوک است اما در تمام این گذار، نوعی دل‌باختگی و نگرانی را با خود حمل می‌کند: «توفان‌هایم را در نی فوت می‌کنم، ناله‌ای در ارابه‌ی مردگان»