مطالعات و پژوهش‌های معلولیت در ایران عمدتا بر توان‌بخشی و زیرمجموعه ‌های آن نظیر کار درمانی و گفتاردرمانی متمرکز است و تمایل چندانی به بهره ‌گیری از علوم اجتماعی ندارد. مولف این کتاب کوشیده است، مباحث معلولیت را به سوی تبیین علمی و جامعه ‌شناختی، هدایت کند. و موضوع معلولیت را از گزارش‌ نویسی ‌های رایج درباره دردها و رنج ‎های دنیای معلولیت فراتر برد. پژوهش این کتاب نشان می‌ دهد که افراد معلول فارغ از تفاوت‎ ها و تنوع ‎های گوناگون فردی و جمعی، صرفا برحسب مقوله «معلولیت» مورد تبعیض اکثریت، یعنی افراد غیرمعلول یا به ‌اصطلاح افراد «عادی و سالم» قرار می ‌گیرند، و در عرصه حیات اجتماعی با نابرابری ‎ها و محرومیت‎ های اجتماعی مواجه می‌شوند.