امروزه کارکنان سازمان‌ها ، با کارکنان چند دهه پیش به کلی فرق دارند و به همین دلیل، نیازمند سبک متفاوتی از رهبری هستیم. این کارکنان به مراتب مشکل پسندتر، پرتوقع تر، ناشکیباتر و خودخواه تر از هر دوره دیگری هستند.

دیگر نمی توان همانند گذشته به کسی دستور داد تا کاری را انجام دهد. امروزه کارکنان بیش از هر زمان دیگر می خواهند در روند امور مشارکت داشته باشند. می خواهند در مورد کارهایی که قرار است به آنها سپرده شود با مدیر خود گفت وگو کرده و به طور مرتب، بازخوردهایی در مورد نحوه پیشرفت کار خود دریافت کنند.  می خواهند بدانند انجام یک کار مشخص، چه فایده ای برایشان دارد. امروزه کارکنان سازمان ها و به ویژه نخبگان هنگام جستجو برای یافتن یک شغل، به جای قبول بی‌چون و چرای شغل پیشنهادی، این سؤال را می پرسند که «چرا باید در این سازمان کار کنم؟» و در واقع به دنبال دلایل قانع‌کننده ای برای پذیرش آن شغل هستند.

یکی از مهم ترین دلایلی که بسیاری از افراد دوست دارند در سازمان های مشخصی استخدام شوند، نوع رهبری در این سازمان ها است. اما به راستی رهبری چیست؟ دو تعریف رایج از رهبری وجود دارد که به ویژه برای تعریف رهبری در سازمان های مبتنی بر فعالیت اقتصادی بسیار کاربردی است. نخستین تعریف این است: «رهبری دستیابی به عملکردی فراتر از معمول از طریق به کارگیری افراد معمولی است.»  تعریف دیگر هم به این صورت است: «رهبری توانایی جذب گروهی از پیروان است.»

امروزه دیگر می دانیم که جایگاه سازمانی یا پول و قدرت نمی تواند یک فرد را در جایگاه رهبری پایدار قرار دهد. در واقع هنگامی که افراد خودشان تصمیم می گیرند دنباله ‌رو رهبر مشخصی باشند و جهت دهی و توصیه های او را به کار بندند، این سبک از رهبری پدیدار می‌شود. به کلامی دیگر، این امکان پیروی داوطلبانه، مهم ترین ویژگی رهبران برجسته در دنیای امروز است.