ليوتار با ساختن يا پرداختن به استعاره‌هايي مانند متعالي، تمايز، نماد و حادثه... امکانات متعددي را در اختيار متفکر انتقادي قرار مي‌دهد تا در تحليل‌اش از مدرنيته آن‌ها را به‌کار گيرد. موضوع فرار به سوي نوعي مدينه فاضله پست‌مدرن در ميان نيست، بلکه، وي استدلال مي‌کند که وظيفه منتقد بازنويسي بي‌پايان مدرنيته است تا از اين رهگذر يعني «بد گماني نسبت به کلان روايت‌ها» بتواند لحظه‌هايي را در معرض ديد قرار دهد که ژانرهاي گفتماني سازنده کلان روايت‌ها را در معرض سؤال قرار داده و امکان تغيير فراهم آيد.