در باره کتاب: سلوک به نوعی مانیفست دولت‌آبادی در رابطه با زن و عشق است. قیس که نامش یادآور مجنون است از زن و مرد شرقی و درک انسان از عشق و روابط عاشقانه می‌گوید و این همه، با اندیشۀ امروز و اندیشۀ مجنون نظامی هم‌خوانی و نزدیکی ندارد. مرد، بیماری است گرفتار خودشیفتگی، آن هم از نوع روستایی و قرن نوزدهمی. او زن را پاره‌ای از خود می‌داند و در عین حال موجودی که خدا برای خوشایند او آفریده است: «او از گوهر خودم بود که نمی‌دانم چگونه گم و ناپدید شد در لایه‌لایه‌های دویی؟» (ص ۲۷).