در رمان «تاریک‌ترین زندان» خواننده با زندگی کارمند بازنشسته‌ای آشنا می‌شود که بر اثر یک اتفاق، کم‌کم بینایی‌اش را از دست می‌دهد و این کوری به تدریج با بدگمانی و تغییرات ذهنی و خلقی‌، زندگی وی را به تباهی می‌کشد.

«شارل ماخ» کارمند بازنشسته‌ای است که در پی یک اتفاق به ظاهر ساده در هنگام عبور از مقابل توده‌ای سنگ مرمر که کارگران با تیشه مشغول تراشیدن آن‌ها هستند، پریدن ذره‌ای کوچک از سنگ مرمر و اصابت آن به چشم وی به تدریج سبب عفونت و کوری او می‌گردد. کوری غیر منتظره‌ او بستر مناسبی می‌شود تا پست‌ترین خصائص درونی وی یعنی سوء ظن و حسد نسبت به همسر وفادارش، بروز یابد. در ادامه داستان این بدگمانی چنان رشد می‌کند که سایه ظلمانی خود را بر دل و جان و همه‌ هستی شارل می‌اندازد و در نهایت استیصال، او را از پای درمی‌آورد.