ده رمان برتر تنهایی به روایت گاردین

شخصیت های تنها از نزدیک با خوانندگان صحبت می کنند. در حالی که مصاحب و همدم خوبی در دنیایشان برایشان محیا نیست. شخصیت‌های تنها، چون هیچ همراه حاضر و آماده‌ای در دنیای خود ندارند، وارد گفت‌وگوی خصوصی‌تری (شخصی‌تری) با خواننده می‌شوند. شخصیتِ بدون همراه تبدیل به نوعی آواتار (تجسم) برای خواننده می‌شود: همزادی که خواننده را بیش‌تر همچون کاوشگری فعال در دنیای خود شریک می‌کند و نه همچون زنی تنها و خجالتی در مجلسی بالاتر از شأن او. جای تعجب هم نیست که ماجرای بسیاری از کتاب‌هایی که درباره‌ي‌تنهایی نوشته شده‌اند، در وسط طبیعت زیبا و باشکوه رخ می‌دهد. شخصیت تنها همیشه با زیبایی همخوانی دارد. 

1- جین ایر (Jane Eyre) نوشته چارلتون بونته در 1847
2- پان (Pan) نوشته کنوت هامسون در 1849
3- برای فانوس دریایی (To the Lighthouse) نوشته ویرجیانا ولف در 1927
4- همه مردان شاه (All the King’s Men) نوشته رابرت پن وارن که در 1946 نوشته است.
5- سیمور، یک معرفی (Seymour, an Introduction) نوشته جی دی سالینجر در 1963
6- جشن متحرک (A Moveable Feast) نوشته ارنست همینگوی در 1964
7- تغییر (Changing) به وسیله لیو اُلمن در 1977
8- اسرار پیتسبورگ (The Mysteries of Pittsburgh) نوشته مایکل چابون در 1988
9- تجربه عشق (An Experiment in Love) نوشته هیلاری مانتل در 1995
10- ترک ایستگاه آتوچا لرنر (Leaving the Atocha Station) نوشته بن لرنر در سال 2011
منبع: گاردین